Aan mijn kind
Ik ken je niet, ik heb je nooit gekregen
De toegang tot mijn hart werd jou ontzegd
Aan jouw potentie heeft het niet gelegen
Pijn had een pantser om mij heengelegd
Daarachter dook ik weg, bang voor gevaren
Als oorzaak wees ik steeds de wereld aan
Ik sloot me af, zag telkens weer bezwaren
Kon zelf nog niet op eigen benen staan
Nu in de laatste fase van mijn leven
Leer ik steeds meer vanuit mijn hart te leven
En komt er ruimte voor jouw niet bestaan
Nu kan ik weemoed aandacht geven
En mijn contact met jou oprecht beleven
En voelen hoe mijn leven is gegaan